رابطه

تو خوش و خوبی و کانِ هر خوشی
تو چرا خود منّتِ باده کشی؟

باده کاندر خُنب، می‌جوشد نهان
زِ اشتیاقِ رویِ تو، جوشد چنان
مثنوی معنوی

دردسترسترین و صمیمی ترین مُصاحب و همنشین در درون توست. منظور از درون، آن منبعِ  لایزال، فیاض و نیروبخشی است که حیات از او منشأ می گیرد و به زندگی گرما می بخشد. 
مثلِ نیروی بالقوه و حیات بخشی که درونِ یک دانه مترصدِ فرصتی است تا بشکفد و ببالد و به درختی پر شاخ و برگ مُبَدّل شود.

پس این ارتباط  و همنشینی درونی را اصل بگیر. اما اگر  بنا به ضرورتهای اجتماعی خواستی ارتباطی در بیرون برقرار کنی و  مصاحبی بگزینی، کسی را به همرهی و همنشینی بُگزین که  مصاحبتش در مجموع گَرمَت کند. کسی که فارغ از گرایشاتِ دینی و اعتقادی و سیاسی و فلسفی و سلائقِ هنری و ادبی و ... نگاهش به زندگی و آنچه دروست، نگاهی روشن و باز  باشد. کسی که آغوشش به روی خوب و بدِ زندگی به یکسان گشوده است. نه اینکه رنجهای زندگی یا شرور عالَم را نمی بیند  یا با روزمرگی و انواعِ وسایلِ تخدیر نسبت به آنها بی تفاوت و بی احساس شده است. بلکه با تمامیتِ زندگی به صلح رسیده است. صلحی که در نتیجه ی شناخت و معرفت به سرشتِ زندگی حاصل آمده است.

رضا.ع



هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر