از اصولینت ، اصول خویش به
که بدانی اصل خود ای مرد مه
"مثنوی معنوی"
یکی از ویژگیهای خود ، اینه که همیشه میخواد ، در مقابل دیگران ، باشکوه تر از آنچه که هست ، جلوه بکنه. دیگه اینکه ، میخواد ، همیشه مورد تایید و توجه و مهم و دوست داشتنی باشه . چون " خود" با بدست آوردن این موارد ، در ارتباطات ، احساس امنیت میکنه و در صورت از دست دادن توجه و تایید دیگران ، احساس ترس و ناایمنی میکنه . به نظر میرسه ، این حرکات خود ، از اصلی ترین ریشه ها ی نواقص اخلاقی ، مثل دروغگویی ، حسادت ، برتری طلبی ، غرور ، پرخاشگری و عصبانیت ، ثروت اندوزی ، خودنمایی و تظاهر به خوب و مهربان بودن ، تزویر و ریا ، تنوع طلبی جنسی ، چاپلوسی و ... باشد.
در همه ی این نواقص ، ترس و فرار از واقعیت و تلاش ذهن ، با هدف امنیت جویی و میل به بقا ، مستتر هست.
مثال :
چرا دروغ می گوییم ؟
چون ذهن می ترسه که تصویر توهمی ش نزد دیگری فرو بریزه و از مطلوبی محروم بشه. در واقع ذهن از واقعیت خودش راضی نیست و میخواد با پنهانکاری از واقعیت فرار کنه و برای امنیتش تلاش میکنه.
چرا حسد می ورزیم؟
چون ذهن ارزش محور ، در نتیجهء مقایسه و دوبینی، ارزشهایی توهمی رو در دیگری می بینه و واقعیت خودش رو فاقد آن ارزشها می پنداره ، و میترسه براثر این فقدان ، به بی عرضه گی متهم بشه .
در اینجا هم مثل دروغگویی ، ذهن بر اثر ترس ، داره تلاش میکنه تا به چیزی فراتر از واقعیت برسه.
بنابراین ، دوبینی ، احساس فقدان ، ترس ، فرار از واقعیت ، تلاش برای رسیدن به وضعیت ایدآل با تم خشم و ملامت ، عناصر اصلی تشکیل دهنده ی نواقص اخلاقی هستند.
بطور خلاصه ، دلیل بروز نواقص اخلاقی اینه که : ذهن ، مدام واقعیت خودش را با الگوها ، ایدآلها و ارزشهایی* که توسط جامعه بهش القاء شده مقایسه میکنه و بین این دو ، فاصله می آفرینه و بعد تلاش میکنه این فاصله رو پر کنه .
بنابراین ، منظور از ماندن با خود ، یعنی :
دقت در حرکات خود و دیدن اینکه ،خود ، چگونه براساس دوبینی و یکسری ارزشهای اعتباری و نیازهای کاذب ، در ارتباط با دیگران ، دست به چنین نمایشاتی میزنه . ماندن با خود باعث هوشیاری و حساسیت و در نتیجه آگاهی ذهن از حرکات خود و محو دوبینی میشه. هرچه آگاهی** از ریشهء این نیازهای هویتی و کاذب عمیقتر بشه ، ذهن کمتر از واقعیت میترسه و از آن فرار میکنه ، چون از دوبینی رها میشه و از تلاش و تکاپو برای کسب امنیت و بقا باز می ایسته. بنابراین ، نواقص و نمایشات هم کمرنگتر میشن.
پ.ن:
* ارزشهای اعتباری که بر اثر القائات جامعه ، ذهن نسبت به اونها شرطی شده و از اونها هویت میسازه و همیشه خواستار اونهاست ، عبارته از : زیبایی جسمانی ، ثروت ، موقعیت و اعتبار اجتماعی ، شهرت و محبوبیت
** کسانی که آموزه های خودشناسی را بطور جدی دنبال می کنند ، برای عمیقتر شدن آگاهیها و درونی شدن آموزه ها ، لازمه تنها به خواندن مطالب اکتفا نکنن و به اقتضای شرایط شون ، لم هایی رو طراحی کنن و اونها رو در روابطشون با دیگران بکار ببرن ، تا ترس ذهن از مواجهه ی با واقعیت و وابستگی به دیگران و بیرونیها ، فرو بریزه و پوچی ارزشهای اعتباری برای ذهن روشن بشه و عطش خواستن فروکش کنه.
که بدانی اصل خود ای مرد مه
"مثنوی معنوی"
یکی از ویژگیهای خود ، اینه که همیشه میخواد ، در مقابل دیگران ، باشکوه تر از آنچه که هست ، جلوه بکنه. دیگه اینکه ، میخواد ، همیشه مورد تایید و توجه و مهم و دوست داشتنی باشه . چون " خود" با بدست آوردن این موارد ، در ارتباطات ، احساس امنیت میکنه و در صورت از دست دادن توجه و تایید دیگران ، احساس ترس و ناایمنی میکنه . به نظر میرسه ، این حرکات خود ، از اصلی ترین ریشه ها ی نواقص اخلاقی ، مثل دروغگویی ، حسادت ، برتری طلبی ، غرور ، پرخاشگری و عصبانیت ، ثروت اندوزی ، خودنمایی و تظاهر به خوب و مهربان بودن ، تزویر و ریا ، تنوع طلبی جنسی ، چاپلوسی و ... باشد.
در همه ی این نواقص ، ترس و فرار از واقعیت و تلاش ذهن ، با هدف امنیت جویی و میل به بقا ، مستتر هست.
مثال :
چرا دروغ می گوییم ؟
چون ذهن می ترسه که تصویر توهمی ش نزد دیگری فرو بریزه و از مطلوبی محروم بشه. در واقع ذهن از واقعیت خودش راضی نیست و میخواد با پنهانکاری از واقعیت فرار کنه و برای امنیتش تلاش میکنه.
چرا حسد می ورزیم؟
چون ذهن ارزش محور ، در نتیجهء مقایسه و دوبینی، ارزشهایی توهمی رو در دیگری می بینه و واقعیت خودش رو فاقد آن ارزشها می پنداره ، و میترسه براثر این فقدان ، به بی عرضه گی متهم بشه .
در اینجا هم مثل دروغگویی ، ذهن بر اثر ترس ، داره تلاش میکنه تا به چیزی فراتر از واقعیت برسه.
بنابراین ، دوبینی ، احساس فقدان ، ترس ، فرار از واقعیت ، تلاش برای رسیدن به وضعیت ایدآل با تم خشم و ملامت ، عناصر اصلی تشکیل دهنده ی نواقص اخلاقی هستند.
بطور خلاصه ، دلیل بروز نواقص اخلاقی اینه که : ذهن ، مدام واقعیت خودش را با الگوها ، ایدآلها و ارزشهایی* که توسط جامعه بهش القاء شده مقایسه میکنه و بین این دو ، فاصله می آفرینه و بعد تلاش میکنه این فاصله رو پر کنه .
بنابراین ، منظور از ماندن با خود ، یعنی :
دقت در حرکات خود و دیدن اینکه ،خود ، چگونه براساس دوبینی و یکسری ارزشهای اعتباری و نیازهای کاذب ، در ارتباط با دیگران ، دست به چنین نمایشاتی میزنه . ماندن با خود باعث هوشیاری و حساسیت و در نتیجه آگاهی ذهن از حرکات خود و محو دوبینی میشه. هرچه آگاهی** از ریشهء این نیازهای هویتی و کاذب عمیقتر بشه ، ذهن کمتر از واقعیت میترسه و از آن فرار میکنه ، چون از دوبینی رها میشه و از تلاش و تکاپو برای کسب امنیت و بقا باز می ایسته. بنابراین ، نواقص و نمایشات هم کمرنگتر میشن.
پ.ن:
* ارزشهای اعتباری که بر اثر القائات جامعه ، ذهن نسبت به اونها شرطی شده و از اونها هویت میسازه و همیشه خواستار اونهاست ، عبارته از : زیبایی جسمانی ، ثروت ، موقعیت و اعتبار اجتماعی ، شهرت و محبوبیت
** کسانی که آموزه های خودشناسی را بطور جدی دنبال می کنند ، برای عمیقتر شدن آگاهیها و درونی شدن آموزه ها ، لازمه تنها به خواندن مطالب اکتفا نکنن و به اقتضای شرایط شون ، لم هایی رو طراحی کنن و اونها رو در روابطشون با دیگران بکار ببرن ، تا ترس ذهن از مواجهه ی با واقعیت و وابستگی به دیگران و بیرونیها ، فرو بریزه و پوچی ارزشهای اعتباری برای ذهن روشن بشه و عطش خواستن فروکش کنه.
رضا.ع
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر